«Ήμουν 20 χρονών, όταν έμαθα πώς ήμουν έγκυος. Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή την άμβλωση. Ήμουν με το αγόρι μου τέσσερα χρόνια και ο ίδιος, μόλις 25 ετών, αντέδρασε θετικά, όταν του ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη. Αν και ο ερχομός του μωρού ήταν ξαφνικός, παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να κάνουμε όλα αυτά που είχαμε σκοπό μερικά χρόνια αργότερα. Παντρευτήκαμε και κάναμε οικογένεια. Ένα χρόνο μετά, αποκτήσαμε και τον δεύτερο γιο μας.Ίσως να ήταν πολύ νωρίς και να ήμασταν και οι δύο αρκετά νέοι, όμως δε μετανιώνω με τίποτα για τα παιδιά μου! Απλώς, ορισμένες φορές στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να τους παρέχω όλα όσα θα ήθελα. Βέβαια, πιστεύω ότι όταν υπάρχει υπομονή και κατανόηση στην οικογένεια, όλες οι δυσκολίες μπορούν να αντιμετωπιστούν.»
Μητέρα στα 24 της η Ιωάννα, παιδική φίλη από τη γειτονιά μου στο Χαϊδάρι, έχει ήδη δύο γιους. Εκείνη σκέφτεται πώς θα αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες της καθημερινότητας, ενώ οι συνομήλικές της έχουν λιγότερες έγνοιες και άλλο τρόπο ζωής. Θα τα καταφέρει;
Μητέρα στα 24 της η Ιωάννα, παιδική φίλη από τη γειτονιά μου στο Χαϊδάρι, έχει ήδη δύο γιους. Εκείνη σκέφτεται πώς θα αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες της καθημερινότητας, ενώ οι συνομήλικές της έχουν λιγότερες έγνοιες και άλλο τρόπο ζωής. Θα τα καταφέρει;
Γράφει η Εύα Μαστρογιάννη
«Τελείωσα το λύκειο και σπούδασα βρεφονηπιοκόμος. Δεν εργάζομαι, φυσικά λόγω της ανεργίας, αλλά ακόμα και όταν υπάρχει μία πιθανότητα να βρω δουλειά, οι αποστάσεις είναι πολύ μακρινές και επιπλέον δεν υπάρχει κάποιος να μου κρατήσει τα παιδιά. Ακόμα και αν εργαστώ σε έναν παιδικό σταθμό δεν είναι σίγουρο, αν θα μου επιτρέψουν να τα κρατήσω μαζί μου και να τα εγγράψω.
Ο Στέφανος, ο άντρας μου, είχε ένα κατάστημα επίπλων, μαζί με τον πατέρα του και έτσι νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στο μαγαζί. Φυσικά και δεν μπορείς να υπολογίσεις ότι σχεδόν ένα χρόνο μετά θα ξεσπάσει η οικονομική κρίση και θα σου φέρει τη ζωή σου τούμπα. Το μαγαζί έκλεισε και εμείς αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε, στο πατρικό μου. Οι γονείς μου μας το παραχώρησαν και έφυγαν για το χωριό. Ο Στέφανος έμεινε άνεργος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και τα περιστασιακά μεροκάματα που έκανε ήταν καθαρή εκμετάλλευση. Αφού δεν ήταν μία μόνιμη δουλειά και τα χρήματα φυσικά δεν έφταναν ούτε για τα απαραίτητα και τα καθημερινά έξοδα, τουλάχιστον των παιδιών. Πάλι καλά, που έχω καλές φίλες», μου είχε πει όταν συζητούσαμε, καθώς αναγνωρίζει και εκτιμά και τη δική τους βοήθεια.
Ως πότε, όμως, οι φίλες της ή ακόμα και οι δικοί της άνθρωποι θα έχουν τη δυνατότητα να την βοηθούν; Το θέμα, δεν είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των ανθρώπων. Γιατί το να βοηθήσω το φίλο ή τη φίλη μου "στη δύσκολη", αυτό είναι δεδομένο. Το να του προσφέρω ένα πιάτο φαγητό ή μία φρατζόλα ψωμί, ναι αυτό μπορώ να το κάνω. Όταν όμως αυτό το ένα πιάτο φαΐ θα το στερηθώ και εγώ, τότε τι θα γίνει;
Κάποιοι θα σκεφτούν: «Ας μην επέλεγαν να γίνουν τόσο νέοι γονείς, ας έφτιαχναν τη ζωή τους τώρα και ας έκαναν παιδιά αργότερα. Και εγώ αντιμετωπίζω οικονομικές δυσκολίες». Το θέμα δεν είναι να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για τις προσωπικές του επιλογές, αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι η οικονομική κατοχή είναι επίσημη. Και κάποιοι επωφελούνται από αυτό και μας εκμεταλλεύονται. Ναι, μιλάω για το «κεφάλαιο» και τον ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού, που όχι εμένα δε θα σεβαστεί, που δεν έχω αποκτήσει παιδιά, αλλά θα εκμεταλλευτεί την Ιωάννα και τον Στέφανο, οι οποίοι θα αναγκαστούν να εργαστούν σε μία «δουλεία», αφού τώρα πια δεν είναι μόνοι τους.
«Δεν με φαντάζομαι μακριά από την Αθήνα, γιατί εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Όμως, αν η κατάσταση δυσκολέψει και άλλο, φυσικά και θα διαλέξουμε το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.» Τελειώνει την πρόταση της και διακρίνω μία αβεβαιότητα στα μάτια της. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία που θα εγκαταλείψει την Αθήνα ή τη χώρα της, τώρα πια όμως δεν έχει την ευθύνη μόνο του εαυτού της.
Στις 6 Ιουλίου 2012, η βελγική εφημερίδα "De Tijd", δημοσίευσε ένα δραματικό κείμενο με τίτλο "Χωρίς παιδιά λόγω της κρίσης" και εξηγεί την απροθυμία νεαρών ζευγαριών στην Ελλάδα να αποκτήσουν παιδιά. Διότι τα παιδιά αυτά θα είναι ένα επιπρόσθετο οικονομικό βάρος, αλλά και δεν μπορούν οι γονείς να τους εξασφαλίσουν ούτε τα προς το ζην, κατά τη διάρκεια της ανατροφής τους. Αυτό συμβαίνει στα νέα ζευγάρια, που είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε τα εισοδήματά τους συρρικνώνονται λόγω περικοπών. Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μάς πληροφορεί η βελγική εφημερίδα, τα ποσοστά τεκνοποιίας στην Ελλάδα μειώθηκαν από 1,522 παιδιά ανά γυναίκα το 2009, στα 1,504 το 2010 και ακόμα χαμηλότερα το 2011. Η μειωτική τάση στις γεννήσεις συνεχίζεται και η χώρα μας έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες γεννητικότητας στον πλανήτη.
Όσο περνούν τα χρόνια, το ποσοστό αυτό θα χειροτερεύει και η Ελλάδα θα έρθει αντιμέτωπη με καταστροφική δημογραφική κρίση, αφού η μείωση της γονιμότητας του πληθυσμού συμπίπτει και με την αυξανόμενη τάση μετανάστευσης ολοένα και περισσότερων νέων ανθρώπων, που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της...
Και αν όχι εμένα και αυτούς τους νέους γονείς, τα παιδιά της Ιωάννας. Μήπως μετά από δέκα χρόνια θα ξαναζήσουν αυτά που έζησαν οι παππούδες μας πριν 70 χρόνια; Τις ιστορίες για φτώχεια και μετανάστευση που ακούγαμε και φάνταζαν σε εμάς σαν μακρινή ηχώ άλλης εποχής, θα τις ξαναζήσει η Ελλάδα... δήθεν για να σωθεί;
Blogger Comment
Facebook Comment